پرندگان آبزی و کنار آبزی ایران

Anas penelope، که به نام گیلار یا پیشانی‌سفید شناخته می‌شود، یک گونه پرنده آبزی از خانواده اردک‌ها (Anatidae) است. این پرنده بومی مناطق نیمه‌شمالی اروپا و آسیا است و در فصل زمستان به مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری مهاجرت می‌کند. گیلارها اغلب در تالاب‌ها، دریاچه‌های کم‌عمق، باتلاق‌ها و سایر مناطق آبی با پوشش گیاهی غنی زندگی می‌کنند.

ویژگی های ظاهری:

نرها: دارای پیشانی سفید، سر و گردن صورتی‌رنگ، بدن خاکستری با خط‌های سیاه، و دم سیاه هستند. منقارشان نیز به رنگ آبی-خاکستری با نوک سیاه است

ماده ها: رنگ بدن ماده‌ها قهوه‌ای مایل به خاکستری با لکه‌ها و خطوط تیره‌تر است و ظاهری متمایز نسبت به نرها دارد

رفتار: گیلارها عمدتاً از گیاهان آبزی تغذیه می‌کنند اما ممکن است گاهی از حشرات و سایر بی‌مهرگان نیز تغذیه کنند. آن‌ها معمولاً در گروه‌های بزرگ، به ویژه در زمان مهاجرت و در فصل زمستان، دیده می‌شوند

زیستگاه و مهاجرت: گیلارها در تابستان در مناطق نیمه‌شمالی اروپا و آسیا زاد و ولد می‌کنند و برای زمستان به جنوب اروپا، شمال آفریقا، و جنوب آسیا مهاجرت می‌کنند. آن‌ها توانایی پروازهای طولانی را دارند و مسافت‌های زیادی را برای رسیدن به مناطق زمستان‌گذرانی طی می‌کنند.

حفاظت: گیلار در بسیاری از مناطق جهان به عنوان یک گونه شکاری محبوب شناخته می‌شود، اما به دلیل گستردگی زیستگاه و جمعیت نسبتاً بالا، در حال حاضر با خطر جدی انقراض مواجه نیست. با این حال، حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌ها برای حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده و سایر گونه‌های آبزی حیاتی است.

Anas strepera، که به نام اردک اره‌ای نیز شناخته می‌شود، یک گونه از پرندگان آبزی در تیره اردکیان است. این پرنده به خاطر منقار باریک و بلندش که دارای لبه‌هایی شبیه به دندانه اره است، نام‌گذاری شده است. این ویژگی به آنها کمک می‌کند تا به راحتی ماهیان کوچک، حلزون‌ها، بی‌مهرگان آبزی و گیاهان آبزی را شکار کنند.

اردک اره‌ای در نواحی معتدل و سردکیر شمالی نیمکره زمین از جمله اروپا، آسیا و آمریکای شمالی زندگی می‌کند. آنها به طور معمول در برکه‌ها، دریاچه‌ها، تالاب‌ها و رودخانه‌ها یافت می‌شوند، جایی که آب آرام و پوشش گیاهی غنی وجود دارد تا بتوانند در آن پنهان شوند و غذا پیدا کنند.

مهاجرت نیز بخشی از الگوی زندگی اردک اره‌ای است. این پرندگان در فصل‌های گرمتر در نواحی شمالی تخم‌گذاری می‌کنند و برای گذراندن زمستان به مناطق گرمتر مهاجرت می‌کنند. اردک اره‌ای به خاطر پروازهای طولانی‌اش در طول مهاجرت شناخته شده است، که می‌تواند شامل عبور از قاره‌ها و اقیانوس‌ها باشد.

حفاظت از اردک اره‌ای و زیستگاه‌های آن اهمیت دارد، زیرا فعالیت‌های انسانی مانند تخریب زیستگاه، آلودگی و شکار بی‌رویه می‌تواند تاثیر منفی بر جمعیت‌های آنها داشته باشد. برنامه‌های حفاظتی و قوانین شکار مسئولانه می‌تواند به حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده و زیستگاه‌های آن کمک کند.

Anas strepera، که به نام اردک اره‌ای شناخته می‌شود، یک گونه از خانواده اردک‌ها (Anatidae) است. این پرنده در مناطق معتدل و نیمه‌شمالی اروپا، آسیا و آمریکای شمالی یافت می‌شود و به دلیل ظاهر منحصر به فرد و صدای خاص خود شناخته شده است. اردک اره‌ای در زیستگاه‌های آبی مختلف از جمله تالاب‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و لاگون‌های ساحلی زندگی می‌کند و معمولاً در مناطق با پوشش گیاهی غنی و کم‌عمق یافت می‌شود

نرها: دارای بدن خاکستری با خطوط و لکه‌های تیره و روشن، سر سبز مایل به خاکستری، منقار سیاه، و یک باند سفید در پشت گردن هستند. دم آن‌ها نیز دارای نوار سفیدی است که با پرهای سیاه احاطه شده است

ماده ها: رنگ‌آمیزی ماده‌ها محتاط‌تر است و آن‌ها دارای بدن قهوه‌ای با خطوط و لکه‌های تیره‌تر هستند که به آن‌ها امکان می‌دهد در میان پوشش گیاهی پنهان شوند

صدا: صدای آن‌ها معمولاً به صورت یک "کواک" خشن و زبر شنیده می‌شود

رفتار ئ تغذیه: اردک اره‌ای عمدتاً از دانه‌ها، سرشاخه‌های گیاهی، برگ‌ها، و گاهی از حشرات و بی‌مهرگان کوچک تغذیه می‌کند. آن‌ها معمولاً به صورت جفت یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شوند و می‌توانند برای یافتن غذا رفتارهای تغذیه‌ای مختلفی از جمله غوطه‌وری و شناوری روی آب را انجام دهند

مهاجرت و زادآوری: Anas strepera می‌تواند در طول سال در برخی از مناطق ماندگار باشد، اما بسیاری از جمعیت‌ها در فصل‌های سردتر به سمت مناطق گرم‌تر مهاجرت می‌کنند. فصل تولید مثل در بهار آغاز می‌شود، جایی که آن‌ها لانه‌هایی را در نزدیکی آب و معمولاً در پناه پوشش گیاهی تشکیل می‌دهند

وضعیت حفاظت: بر اساس ارزیابی‌های انجام شده توسط IUCN، اردک اره‌ای در حال حاضر با خطر انقراض مواجه نیست و به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی می‌شود. با این حال، حفاظت از زیستگاه‌های آبی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده و سایر گونه‌های آبزی ضروری است

Anhinga rufa، که به نام مارگردن آفریقایی یا آنهینگای آفریقایی شناخته می‌شود، یک پرنده آبزی است که بیشتر در مناطق گرمسیری آفریقا یافت می‌شود. این پرنده بخشی از خانواده Anhingidae است که شامل پرندگان شکاری آبزی می‌شود که در تالاب‌ها، رودخانه‌ها و دریاچه‌ها زندگی می‌کنند. Anhinga rufa به خاطر توانایی‌های شنای فوق‌العاده و شیوه شکار منحصر به فرد خود شناخته شده است.

ویژگی ها:

ظاهر: این پرنده دارای بدنی بلند و لاغر، گردنی بسیار طویل و نازک (که منجر به نام مارگردن شده است)، و منقاری نوک‌تیز و صاف است که برای شکار ماهی طراحی شده است. پرهای آن‌ها معمولاً تیره است، با لکه‌های سفید در نرها و قهوه‌ای روشن یا خاکستری در ماده‌ها

رفتار شکار: Anhinga rufa با استفاده از منقار تیز خود ماهی‌ها و سایر موجودات آبزی را شکار می‌کند. آن‌ها معمولاً از آب شیرجه می‌زنند و با غوطه‌وری کامل در آب به دنبال طعمه خود می‌روند

خشک کردن پرها: پس از شنا، اغلب می‌توان دید که Anhinga rufa با باز کردن بال‌های خود در معرض نور خورشید می‌ایستند تا پرهایشان خشک شود، زیرا برخلاف سایر پرندگان آبزی، پرهای آن‌ها ضدآب نیست.

زیستگاه: Anhinga rufa در تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شیرین، رودخانه‌ها و مناطق آبی پرپوشش گیاهی در سراسر آفریقا به خصوص در جنوب صحرای بزرگ آفریقا یافت می‌شود. این پرنده توانایی سازگاری با محیط‌های مختلف آبی را دارد

وضعیت حفاظت: اطلاعات دقیقی در مورد وضعیت حفاظتی Anhinga rufa در دسترس نیست، اما به نظر نمی‌رسد که این گونه در حال حاضر با تهدید جدی انقراض روبرو باشد. با این حال، حفاظت از زیستگاه‌های آبی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده و سایر گونه‌های وابسته به آب حیاتی است

Anthropoides virgo، شناخته شده به نام درنای طناز یا درنای سیبری، یک گونه از پرندگان درناست که برای رفتارهای زیبا و مراسم جفت‌گیری پیچیده‌اش شناخته شده است. این پرندگان زیبا و اجتماعی بخش‌هایی از اوراسیا را به عنوان زیستگاه خود دارند و در فصول مختلف سال مسافت‌های طولانی را برای مهاجرت طی می‌کنند.

ویژگی‌های Anthropoides virgo:

ظاهر: درنای طناز دارای پرهای آبی-خاکستری روشن با قسمت‌هایی از پرهای سفید در اطراف دم و پایین شکم است. پرهای بلند و زینتی در سر و گردن آن‌ها به وضوح قابل مشاهده است. نر و ماده تفاوت چندانی در ظاهر ندارند

رفتار: درنای طناز برای رفتارهای پیچیده جفت‌گیری و رقص‌های زیبا، که شامل پرش‌ها، خمش‌ها و چرخش‌های هماهنگ است، شناخته شده است

زیستگاه: این پرنده بومی مناطق باز مانند استپ‌ها، مراتع و مناطق نیمه بیابانی در سراسر اوراسیا از اروپای شرقی تا سیبری است. زمستان‌ها را معمولاً در مناطق گرمسیری هند و آفریقا سپری می‌کند

تغذیه: درنای طناز عمدتاً از گیاهان، دانه‌ها، و گاهی از حشرات و سایر بی‌مهرگان تغذیه می‌کند

مهاجرت: این پرنده‌ها مسافت‌های طولانی را برای مهاجرت طی می‌کنند، از مناطق تولید مثل در شمال اوراسیا تا مناطق زمستان‌گذرانی در هند، آفریقا، و گاهی اوقات جنوب اروپا

وضعیت حفاظت: درنای طناز در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای "در معرض خطر" (EN) طبقه‌بندی شده است. افزایش کشاورزی، تخریب زیستگاه‌ها، شکار و مشکلات مربوط به مهاجرت از جمله تهدیدهای اصلی برای بقای این گونه هستند. تلاش‌های حفاظتی برای حفظ زیستگاه‌هایشان و ایجاد مسیرهای امن برای مهاجرت ضروری است

Ardeola grayii، که به نام حواصیل هندی یا حواصیل خاکستری نیز شناخته می‌شود، یک گونه از پرندگان آبزی است که بیشتر در جنوب آسیا و جنوب شرقی آسیا یافت می‌شود. این پرنده متعلق به خانواده حواصیل‌ها (Ardeidae) است و در میان تالاب‌ها، دریاچه‌های کم‌عمق، رودخانه‌ها، و سایر مناطق آبی با پوشش گیاهی غنی زندگی می‌کند. حواصیل هندی به خاطر توانایی بی‌نظیرش در شکار ماهی‌ها، حشرات آبزی و سایر بی‌مهرگان کوچک شناخته شده است.

ویژگی‌های Ardeola grayii:

ظاهر: حواصیل هندی دارای بدنی متوسط با پرهای خاکستری روشن در بال و بدن و گردن و سر سفید است. در فصل تولید مثل، این پرنده دارای پرهای نمایشی زیبایی در پشت گردن می‌شود که به رنگ زرد مایل به قهوه‌ای است

رفتار: این پرنده بیشتر در تنهایی یا در گروه‌های کوچک شکار می‌کند و اغلب را می‌توان در حال ایستادن ساکت یا راه رفتن آهسته در آب‌های کم‌عمق به دنبال طعمه مشاهده کرد

زیستگاه: حواصیل هندی در تالاب‌ها، دریاچه‌های کم‌عمق، رودخانه‌ها، برکه‌ها و سایر مناطق آبی با پوشش گیاهی غنی در جنوب آسیا و جنوب شرقی آسیا یافت می‌شود

تغذیه: حواصیل هندی عمدتاً از ماهی‌ها، حشرات آبزی، سخت‌پوستان کوچک و گاهی از دوزیستان تغذیه می‌کند

مهاجرت: برخی از جمعیت‌های حواصیل هندی به طور فصلی مهاجرت می‌کنند، به ویژه آن‌هایی که در مناطق معتدل‌تر زندگی می‌کنند، به دنبال آب و هوای گرم‌تر و منابع غذایی بهتر به مناطق گرمسیری سفر می‌کنند

وضعیت حفاظت: Ardeola grayii در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌ها برای حفظ جمعیت‌های سالم و پایدار این پرنده و سایر گونه‌های آبزی حیاتی است

Ardeola ralloides، شناخته شده به نام حواصیل زرد یا حواصیل پشت زرد، یک گونه پرنده آبزی از خانواده حواصیل‌ها (Ardeidae) است. این پرنده در مناطق معتدل و گرمسیری اوراسیا و آفریقا یافت می‌شود و برای رفتار شکار منحصر به فرد و ظاهر زیبایش شناخته شده است. حواصیل زرد در تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شیرین، رودخانه‌ها، و مناطق ساحلی با پوشش گیاهی غنی زندگی می‌کند.

ویژگی‌های Ardeola ralloides:

ظاهر: حواصیل زرد دارای پرهای سفید در بخش‌های زیرین بدن و پرهای خاکستری تا زرد روشن در بخش‌های بالایی و پشت است. در فصل تولیدمثل، آنها دارای پرهای نمایشی در گردن و پشت هستند که به رنگ زرد روشن تا قهوه‌ای مایل به زرد است

رفتار: این پرنده معمولاً به تنهایی یا در گروه‌های کوچک شکار می‌کند، به آرامی در آب‌های کم‌عمق حرکت می‌کند یا در کمین طعمه در میان پوشش گیاهی می‌ماند

زیستگاه: حواصیل زرد را می‌توان در تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شیرین، رودخانه‌ها، و مناطق ساحلی با پوشش گیاهی غنی در سراسر اوراسیا و آفریقا یافت

تغذیه: حواصیل زرد عموماً از ماهی‌ها، حشرات آبزی، سخت‌پوستان و گاهی از دوزیستان تغذیه می‌کند

مهاجرت: Ardeola ralloides بسته به منطقه زندگی، ممکن است رفتارهای مهاجرتی داشته باشد. پرندگانی که در شمال‌ترین بخش‌های زیستگاه خود زندگی می‌کنند برای زمستان‌گذرانی به مناطق گرمتر مهاجرت می‌کنند

وضعیت حفاظت: بر اساس ارزیابی اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN)، حواصیل زرد به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، تخریب زیستگاه‌ها و تغییرات زیست‌محیطی می‌تواند بر جمعیت‌های این پرنده تأثیر منفی داشته باشد. حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌ها برای حفظ این گونه و سایر گونه‌های آبزی ضروری است

Arenaria interpres، شناخته شده به نام سنگ‌گردان، یک گونه پرنده از خانواده‌ی سنگ‌چشم‌ها (Charadriidae) است که به دلیل الگوهای رنگی منحصر به فرد و رفتارهای جستجوی غذای خاص خود در بین سنگ‌ها و رسوبات ساحلی معروف است. این پرنده در سراسر جهان یافت می‌شود، از مناطق قطبی تا گرمسیری، و در طول مهاجرت‌های طولانی خود فواصل زیادی را طی می‌کند

ویژگی‌های Arenaria interpres:

ظاهر: سنگ‌گردان‌ها دارای پرهای رنگارنگ با ترکیبی از قهوه‌ای، سیاه و سفید هستند که به آن‌ها کمک می‌کند در محیط‌های ساحلی پنهان شوند. نرها در فصل تولید مثل دارای پرهای زرهی زیبا با رنگ‌های تیره‌تر هستند، در حالی که ماده‌ها و پرندگان خارج از فصل تولید مثل رنگ‌های محو‌تری دارند

رفتار: این پرنده عمدتاً در سواحل، به ویژه در نواحی سنگی و ماسه‌ای به دنبال غذا می‌گردد، جایی که با چرخاندن و بلند کردن سنگ‌ها و سایر اجسام کوچک به دنبال حشرات، بی‌مهرگان و جانوران کوچک آبزی می‌گردد

زیستگاه: زیستگاه‌های اصلی آن شامل سواحل سنگی، ماسه‌ای، لجنی و مناطق رسوبی در نزدیکی دریاها و اقیانوس‌ها است

تغذیه: سنگ‌گردان‌ها به طور عمده از حشرات، سخت‌پوستان کوچک، ماهی‌های کوچک و بی‌مهرگان آبزی تغذیه می‌کنند

مهاجرت: Arenaria interpres یکی از پرندگان مهاجر بین‌المللی است که فواصل طولانی را بین زیستگاه‌های تولید مثل در قطب شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در نیمکره جنوبی طی می‌کند. این پرندگان مسیرهای مهاجرتی طولانی و پیچیده‌ای دارند

وضعیت حفاظت: با وجود اینکه سنگ‌گردان در بسیاری از مناطق جهان فراوان است، در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی با چالش‌هایی روبرو است. این گونه در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما حفاظت از زیستگاه‌های ساحلی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم آن حیاتی است

Bubulcus ibis، شناخته‌شده به نام گاوچرانک، یک گونه از پرندگان آبزی است که عضوی از خانواده حواصیل‌ها (Ardeidae) می‌باشد. این پرنده به دلیل رابطه نزدیک و منحصربه‌فرد خود با دام‌ها و حیوانات علفخوار بزرگ مانند گاوها شناخته شده است، جایی که آن‌ها در نزدیکی یا دور این حیوانات به دنبال طعمه می‌گردند. گاوچرانک در مناطق گرمسیری، نیمه‌گرمسیری و برخی مناطق معتدل سراسر جهان یافت می‌شود.

ویژگی‌های Bubulcus ibis:

ظاهر: در فصل تولیدمثل، نرها و ماده‌ها دارای پرهای سفید با تاج و گردن زرد روشن و نوک و پاهای قرمز رنگ هستند. در خارج از فصل تولیدمثل، رنگ‌‌آمیزی آن‌ها محو‌تر است و تاج و گردن کمتری دارند

رفتار: گاوچرانک‌ها اغلب در نزدیکی دام‌ها و حیوانات بزرگ علفخوار دیده می‌شوند، که با حرکت این حیوانات حشرات و سایر طعمه‌ها را به دام می‌اندازند

زیستگاه: این پرنده در تالاب‌ها، مزارع، مراتع، برکه‌ها و سایر مناطق باز آبی و نیمه‌آبی زندگی می‌کند

تغذیه: گاوچرانک‌ها عمدتاً از حشرات، به ویژه کرم‌ها، سخت‌پوستان و گاهی از ماهی‌های کوچک تغذیه می‌کنند

مهاجرت: بسته به منطقه، برخی از جمعیت‌های Bubulcus ibis ممکن است مهاجر باشند و فواصل طولانی بین مناطق تولیدمثل و زمستان‌گذرانی طی کنند

وضعیت حفاظت: گاوچرانک به عنوان یک گونه با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) توسط اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) طبقه‌بندی شده است. با وجود این، تغییرات زیستگاه‌های طبیعی و تخریب مناطق تالابی می‌تواند بر جمعیت‌های محلی این پرنده تأثیر منفی بگذارد

گاوچرانک‌ها به دلیل نقش‌های اکولوژیکی مهمی که در کنترل جمعیت حشرات و سایر آفات در مناطق کشاورزی و دامپروری دارند، از اهمیت خاصی برخوردارند

Calidris alpina ، معروف به تلیله شکم‌سیاه یا دوتل سیاه‌شکم، است. این یکی از شناخته‌شده‌ترین گونه‌های پرندگان مهاجر در خانواده "Scolopacidae" است که در بخش‌های زیادی از نیمکره شمالی یافت می‌شود و فواصل طولانی را برای مهاجرت طی می‌کند

ویژگی‌های تلیله شکم‌سیاه Calidris alpine :

ظاهر: در فصل تولیدمثل، تلیله شکم‌سیاه دارای بخش بالایی قهوه‌ای با لکه‌های تیره و شکمی سیاه رنگ است. در فصول دیگر، بخش پایینی بدن به رنگ سفید و بخش بالایی بدن طوسی-قهوه‌ای دیده می‌شود

زیستگاه: زیستگاه‌های تولیدمثلی آن‌ها شامل توندرا و مناطق باز در شمال اروپا، آسیا و آمریکای شمالی است. در زمستان، به سواحل، تالاب‌ها و مناطق گِلی در مناطق معتدل و گرمسیری مهاجرت می‌کنند

تغذیه: این پرنده بیشتر از حشرات، کرم‌ها، و بی‌مهرگان کوچک آبزی تغذیه می‌کند

مهاجرت: تلیله شکم‌سیاه برای جستجوی زیستگاه‌های مناسب برای زمستان‌گذرانی و تولیدمثل، فواصل طولانی را طی می‌کند. مسیرهای مهاجرتی آن‌ها اغلب از قطب شمال تا مناطق گرمسیری امتداد دارد

وضعیت حفاظت: هرچند که Calidris alpina در بسیاری از مناطق جهان به وفور یافت می‌شود و به طور کلی به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) توسط IUCN طبقه‌بندی شده است، برخی از زیرگونه‌ها یا جمعیت‌های محلی ممکن است با تهدیداتی مواجه باشند. تخریب زیستگاه، تغییرات زیست‌محیطی و فعالیت‌های انسانی از جمله تهدیدهای اصلی برای این پرنده و سایر گونه‌های مهاجر هستند. حفاظت از زیستگاه‌های کلیدی آن‌ها، به ویژه مناطق توقف مهاجرتی و زیستگاه‌های تولیدمثل، اهمیت حیاتی دارد.

Ciconia ciconia، شناخته شده به نام لک‌لک سفید، یک گونه از پرندگان بزرگ آبزی است که عضوی از خانواده لک‌لک‌ها (Ciconiidae) می‌باشد. این پرنده زیبا به دلیل بدن سفید با پرهای سیاه روی بال‌ها و پاها و منقار قرمز روشنش شناخته شده است. لک‌لک‌های سفید در بسیاری از مناطق اروپا، آسیا و بخش‌هایی از آفریقا یافت می‌شوند و به دلیل مهاجرت‌های طولانی‌شان بین اروپا و آفریقا شهرت دارند.

ویژگی‌های لک‌لک سفید Ciconia ciconia :

ظاهر: دارای بدنی عمدتاً سفید با پرهای سیاه بر روی بال‌ها، منقار قرمز روشن، و پاهای قرمز هستند. نر و ماده تفاوت چندانی در ظاهر ندارند

رفتار: لک‌لک‌های سفید غالباً در محیط‌های باز مانند مراتع، تالاب‌ها و زمین‌های کشاورزی به دنبال غذا می‌گردند و از حشرات، ماهی‌ها، مارها، و سایر پستانداران کوچک تغذیه می‌کنند

زیستگاه: این پرنده در زمین‌های باز، تالاب‌ها، و مناطق کشاورزی در اروپا، آسیای معتدل و بخش‌هایی از آفریقا زندگی می‌کند

تولید مثل: لک ‌لک‌های سفید آشیانه‌های بزرگی روی ساختمان‌ها، درختان، و سایر سازه‌های بلند می‌سازند و معمولاً به طور وفادارانه هر ساله به همان آشیانه بازمی‌گردند

مهاجرت: لک‌لک‌های سفید در پایان تابستان و اوایل پاییز از اروپا به سمت آفریقا برای زمستان‌گذرانی مهاجرت می‌کنند و در بهار به زیستگاه‌های تولیدمثل خود در اروپا بازمی‌گردند. آن‌ها معمولاً مسیرهای مهاجرتی طولانی را طی می‌کنند که از طریق تنگه بسفر و دریای مدیترانه می‌گذرد

وضعیت حفاظت: در گذشته، جمعیت لک‌لک سفید به دلیل شکار بی‌رویه، تخریب زیستگاه و استفاده از سموم کشاورزی با کاهش مواجه شد. با این حال، به لطف تلاش‌های حفاظتی و افزایش آگاهی، در بسیاری از مناطق جمعیت آن‌ها بازیابی شده یا در حال بازیابی است. لک‌لک سفید در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و ایجاد شرایط مساعد برای تولیدمثل کلید موفقیت در حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده است

Dromas ardeola، که با نام‌های سلیم خرچنگ‌خوار یا سلیم خرچنگ‌گیر شناخته می‌شود، یک پرنده آبزی منحصربه‌فرد از خانواده Dromadidae است. این تنها گونه در جنس Dromas است و در مناطق ساحلی در امتداد بخش‌هایی از سواحل اقیانوس هند، از جمله در سواحل شرقی آفریقا، سواحل سومالی، خلیج فارس، تا جنوب شرقی آسیا و شمال استرالیا یافت می‌شود.

ویژگی‌های Dromas ardeola:

ظاهر: سلیم خرچنگ‌خوار دارای بدنی بزرگ با پرهای عمدتاً سفید و بال‌های و دمی سیاه است. منقار آن بلند و قوی، و پاهای آن نسبتاً بلند و قوی، به رنگ قرمز مایل به صورتی است. این پرنده از نظر ظاهری شبیه به پرندگان خانواده‌ی حواصیل‌ها است اما دارای ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود است

رفتار: این پرنده بیشتر به تنهایی یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود و به دلیل توانایی‌اش در دویدن سریع روی زمین شناخته شده است. همچنین در حال پرواز، بال‌های سیاه واضحی دارد که با بدن سفید آن تضاد زیبایی ایجاد می‌کند

زیستگاه: سلیم خرچنگ‌خوار در سواحل شنی و گلی، جایی که به راحتی می‌تواند به دنبال خرچنگ‌ها و سایر بی‌مهرگان بگردد، زندگی می‌کند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن بر پایه خرچنگ‌ها و سایر بی‌مهرگان کوچک ساحلی است. این پرنده با استفاده از منقار قوی خود خرچنگ‌ها را از زمین بیرون می‌کشد و می‌خورد

وضعیت حفاظت: Dromas ardeola در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، مانند بسیاری از پرندگان ساحلی، تخریب زیستگاه و فعالیت‌های انسانی می‌تواند بر زندگی و تولیدمثل آن‌ها تأثیر منفی بگذارد

حفاظت از زیستگاه‌های ساحلی و تالاب‌ها برای تضمین بقای این گونه و سایر پرندگان آبزی وابسته به این محیط‌ها حیاتی است

Egretta garzetta، معروف به قار کوچک یا حواصیل کوچک، یک پرنده آبزی زیبا و باریک از خانواده حواصیل‌ها (Ardeidae) است. این گونه به خاطر بدن سفید براق، منقار سیاه و پاهای نسبتاً بلند و قرمز-صورتی‌اش شناخته شده است. حواصیل کوچک در بسیاری از مناطق جهان یافت می‌شود، از جمله در اروپا، آسیا، آفریقا، استرالیا و برخی مناطق از آمریکای مرکزی و جنوبی

ویژگی‌های Egretta garzetta:

ظاهر: قار کوچک دارای بدنی سفید براق با منقار سیاه نوک‌تیز و پاهای بلند قرمز-صورتی است. در فصل تولیدمثل، پرهای نمایشی زیبایی را روی سر، گردن و پشت خود نشان می‌دهد.

رفتار: این پرنده معمولاً به تنهایی یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود و به آرامی در آب‌های کم‌عمق به دنبال طعمه می‌گردد. هنگام شکار، با حرکات آهسته و محتاطانه به دنبال طعمه می‌گردد.

زیستگاه: قار کوچک در تالاب‌ها، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، برکه‌ها و سایر مناطق آبی با پوشش گیاهی غنی زندگی می‌کند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن شامل ماهی‌های کوچک، حشرات آبزی، سخت‌پوستان و گاهی دوزیستان است

مهاجرت: بسته به منطقه، برخی از جمعیت‌های Egretta garzetta ممکن است جابجایی‌های فصلی داشته باشند، اما بسیاری از آن‌ها در مناطق گرمسیری ساکن هستند و کمتر مهاجرت می‌کنند

وضعیت حفاظت: Egretta garzetta در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، مانند بسیاری از پرندگان آبزی، تخریب زیستگاه، آلودگی آب‌ها و تغییرات زیست‌محیطی می‌تواند بر جمعیت‌های آن‌ها تأثیر منفی داشته باشد. حفاظت از تالاب‌ها و زیستگاه‌های آبی برای بقای این گونه و سایر پرندگان آبزی حیاتی است

Larus genei، شناخته شده به نام کاکائی صورتی یا مرغ دریایی صورتی، یک گونه از پرندگان دریایی است که عضو خانواده‌ی مرغان دریایی (Laridae) می‌باشد. این پرنده بومی مناطقی از حوزه‌ی مدیترانه، دریای سیاه، دریای خزر، و بخش‌هایی از جنوب آسیا تا شبه‌قاره‌ی هند و سریلانکا است. کاکائی صورتی به خاطر پاهای بلند، منقار نسبتاً بلند و باریک، و رنگ‌آمیزی خاص پرهایش معروف است.

ویژگی‌های Larus genei:

ظاهر: کاکائی صورتی دارای بدن سفید با پشت خاکستری روشن و گاهی اوقات ته رنگ صورتی روشن در پرهایش دیده می‌شود. منقار آن‌ها زرد با نوک سیاه و پاهایی به رنگ قرمز-صورتی است.

رفتار: این پرنده اغلب در مناطق آبی کم‌عمق مانند لاگون‌ها، تالاب‌ها و سواحل ماسه‌ای یا گل‌آلود غذا می‌جوید. آن‌ها به طور گروهی زندگی می‌کنند و معمولاً در جمعیت‌های بزرگ دیده می‌شوند.

زیستگاه: کاکائی صورتی ترجیحاً در محیط‌های آبی کم‌عمق و آرام مانند تالاب‌ها و لاگون‌های شور، دریاچه‌های نمکی و مناطق ساحلی زندگی می‌کند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی‌ها، سخت‌پوستان، حشرات آبزی و بی‌مهرگان کوچک دیگر است

وضعیت حفاظت: Larus genei در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، در برخی مناطق، جمعیت‌های این پرنده ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه، آلودگی و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشند.

حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌هایی که این پرنده در آن‌ها زندگی می‌کند، برای حفظ جمعیت‌های سالم آن‌ها و دیگر گونه‌های وابسته به این محیط‌ها اهمیت بسیاری دارد.

Larus hemprichii، شناخته شده به نام کاکائی دودی یا مرغ دریایی همپریچ، یک گونه از پرندگان دریایی است که عضو خانواده مرغان دریایی (Laridae) است. این پرنده بومی مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری در امتداد سواحل دریای سرخ، خلیج فارس، تا سواحل شرقی آفریقا، ماداگاسکار و تا شبه‌قاره هند و بخش‌هایی از جنوب شرق آسیا است.

ویژگی‌های Larus hemprichii:

ظاهر: کاکائی دودی دارای بدنی بزرگ با پرهای پشتی خاکستری تیره و شکم سفید است. سر آن‌ها در فصل تولیدمثل تیره و در خارج از این فصل سفید با لکه‌های تیره در پشت سر و گردن می‌باشد. منقار زرد رنگ آن‌ها قوی و دارای نوک قرمز و پاهایی به رنگ زرد تا سبز زیتونی است.

رفتار: این گونه عمدتاً در نزدیکی سواحل، جزایر کوچک و تالاب‌های ساحلی یافت می‌شود و اغلب در گروه‌های کوچک یا به صورت جفت دیده می‌شوند.

زیستگاه: در مناطق ساحلی، جزایر، تالاب‌ها و مناطق نزدیک به آب شور در محیط‌های گرمسیری و نیمه‌گرمسیری زندگی می‌کند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی، سخت‌پوستان، حشرات آبزی و گاهی اوقات پرندگان کوچک و تخم‌هایشان است

وضعیت حفاظت: Larus hemprichii در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما مانند بسیاری از پرندگان دریایی، ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه، آلودگی، جمع‌آوری تخم‌ها و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشد.

حفاظت از زیستگاه‌های ساحلی و تالاب‌هایی که این پرنده در آن‌ها زندگی می‌کند، برای حفظ جمعیت‌های سالم این گونه و سایر پرندگان وابسته به این محیط‌ها اهمیت زیادی دارد

Marmaronetta angustirostris، شناخته‌شده به نام اردک مرمری، یک گونه نادر و منحصربه‌فرد از خانواده اردک‌ها (Anatidae) است که در برخی مناطق از خاورمیانه، شمال آفریقا و جنوب غرب آسیا یافت می‌شود. این پرنده آبزی به دلیل الگوهای پرهای زیبا و منحصربه‌فردش که ظاهری مرمری‌مانند را ایجاد می‌کنند، نام‌گذاری شده است.

ویژگی‌های Marmaronetta angustirostris:

ظاهر: اردک مرمری دارای الگوهای پرهای منحصربه‌فرد و زیبا با رنگ‌های خاکستری، قهوه‌ای و سفید است که ظاهری شبیه به مرمر ایجاد می‌کند. منقار این پرنده نسبتاً کوچک و باریک است.

رفتار: این پرنده بیشتر زمان خود را در آب‌های شیرین و کم‌عمق می‌گذراند و ترجیح می‌دهد در آب‌هایی با پوشش گیاهی غنی زندگی کند.

زیستگاه: زیستگاه‌های ترجیحی آن شامل تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شیرین و مناطق ساحلی با پوشش گیاهی غنی است.

تغذیه: اردک مرمری عمدتاً از گیاهان آبزی، دانه‌ها و بی‌مهرگان کوچک تغذیه می‌کند

وضعیت حفاظت: Marmaronetta angustirostris در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای "در معرض خطر" (EN) طبقه‌بندی شده است. تخریب زیستگاه‌های تالابی، آلودگی آب، خشکسالی‌ها و برداشت آب برای کشاورزی از جمله عوامل اصلی تهدید کننده بقای این پرنده نادر است

تلاش های حفاظتی: برای حفاظت از اردک مرمری، تلاش‌هایی برای حفاظت و بازسازی زیستگاه‌های تالابی، ایجاد مناطق حفاظت‌شده و اجرای برنامه‌های آگاهی‌رسانی به منظور کاهش فشارهای انسانی بر زیستگاه‌های آن انجام شده است. حفاظت از زیستگاه‌های این پرنده و اجرای مدیریت پایدار منابع آب ضروری به نظر می‌رسد

etta rufina معروف به اردک سرخ یا اردک تاج‌دار سرخ است. این گونه یک پرنده آبزی زیبا از خانواده اردک‌ها (Anatidae) است که در بسیاری از مناطق اروپا، آسیا و آفریقا شمالی یافت می‌شود

ویژگی‌های اردک سرخ یا اردک تاج‌دار سرخ Netta rufina :

ظاهر: نرهای این گونه دارای پرهای سرخ رنگ درخشان در بخش بالایی بدن، تاج سیاه، و منقار قرمز هستند، در حالی که ماده‌ها ظاهری محوتر با پرهای قهوه‌ای و منقار قرمز مایل به نارنجی دارند.

اندازه: این پرنده نسبتاً بزرگ است و می‌تواند تا ۵۷ سانتی‌متر طول داشته باشد، با بال‌هایی که در حالت باز تا ۸۵ تا ۹۵ سانتی‌متر امتداد می‌یابند.

رفتار: اردک‌های سرخ معمولاً در آب‌های شیرین مانند دریاچه‌ها و تالاب‌ها با پوشش گیاهی غنی زندگی می‌کنند و اغلب در جمعیت‌های کوچک یا به صورت جفت یافت می‌شوند.

تغذیه: تغذیه آن‌ها عمدتاً شامل گیاهان آبزی است، اما ممکن است گاهی از بی‌مهرگان و دانه‌ها نیز تغذیه کنند.

زیستگاه : Netta rufina ترجیح می‌دهد در دریاچه‌های آب شیرین با عمق کم تا متوسط و با پوشش گیاهی غنی زندگی کند. این پرنده در فصل‌های مختلف سال ممکن است مهاجرت‌های طولانی انجام دهد تا مناطق مناسبی برای زمستان‌گذرانی یا تولیدمثل پیدا کند

وضعیت حفاظت: Netta rufina در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، برخی جمعیت‌ها ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه‌های طبیعی و فعالیت‌های انسانی تحت فشار باشند

حفاظت از زیستگاه‌های آبی و تالاب‌های مرتبط با این پرنده برای تضمین بقای جمعیت‌های سالم آن و دیگر گونه‌های وابسته به این محیط‌ها اهمیت دارد

Numenius arquata، شناخته شده به نام گیلان‌شاه، یکی از گونه‌های پرنده در خانواده سنانوایان (Scolopacidae) است. این پرنده‌ها بخشی از زیرخانواده‌ی نومینیوس‌ها هستند و به خاطر منقار بلند و خمیده‌شان که برای جستجو و شکار بی‌مهرگان درون گِل و لای آب‌های کم‌عمق به کار می‌رود، معروفند.

ویژگی‌های گیلان‌شاه Numenius arquata :

ظاهر: گیلان‌شاه دارای بدنی بزرگ با منقار بلند، خمیده و پاهای بلند است. پرهای آن عموماً قهوه‌ای مایل به خاکستری با خط‌ها و لکه‌های تیره‌تر است.

اندازه: این پرنده می‌تواند تا ۵۵ تا ۶۵ سانتی‌متر طول داشته باشد، که آن را به یکی از بزرگ‌ترین اعضای خانواده سنانوایان تبدیل می‌کند.

رفتار: گیلان‌شاه‌ها عمدتاً انفرادی یا در گروه‌های کوچک غذا می‌خورند، و بیشتر به جستجوی غذا در گل و لای و مناطق آبزی کم‌عمق می‌پردازند.

زیستگاه: زیستگاه‌های ترجیحی آن‌ها شامل تالاب‌ها، سواحل گلی، مناطق ساحلی، دریاچه‌ها و رودخانه‌های کم‌عمق است. این پرندگان در مناطقی از اروپا، آسیا و بخش‌هایی از شمال آفریقا یافت می‌شوند

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل بی‌مهرگان کوچک مانند کرم‌ها، حشرات و سخت‌پوستان است که با منقار بلند و خمیده‌شان از درون گِل بیرون کشیده می‌شود

مهاجرت: گیلان‌شاه‌ها مهاجرت‌های طولانی بین زیستگاه‌های تولیدمثل در شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در جنوب انجام می‌دهند. برخی از جمعیت‌ها ممکن است در طول زمستان به سمت آفریقا و جنوب آسیا حرکت کنند

وضعیت حفاظت: Numenius arquata در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییر کاربری اراضی تحت فشار قرار دارد

حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌هایی که گیلان‌شاه و سایر پرندگان مهاجر در آن‌ها زندگی می‌کنند، برای حفظ این گونه‌ها و تنوع زیستی مرتبط با آن‌ها ضروری است.

Numenius phaeopus، معروف به گیلان‌شاه ابروسفید یا چوبیل (Whimbrel) است. این پرنده متعلق به خانواده سنانوایان (Scolopacidae) است و یکی از شناخته‌شده‌ترین اعضای زیرخانواده نومینیوس‌ها به شمار می‌رود. گیلان‌شاه ابروسفید در مناطق وسیعی از جهان یافت می‌شود و به دلیل منقار بلند و خمیده‌اش برای شکار در گل و لای آب‌های کم‌عمق شناخته شده است.

ویژگی‌های گیلان‌شاه ابروسفید Numenius phaeopus :

ظاهر: دارای بدنی متوسط با پرهای قهوه‌ای و خطوط چشمی سفید مشخص است. منقار آن‌ها بلند و خمیده به سمت پایین است، که برای شکار بی‌مهرگان درون گِل و لای آب‌های کم‌عمق به کار می‌رود

رفتار: این پرنده عمدتاً در مناطق ساحلی، تالاب‌ها و مناطق آبزی کم‌عمق به دنبال غذا می‌گردد و معمولاً به تنهایی یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود

زیستگاه: زیستگاه‌های ترجیحی آن‌ها شامل تالاب‌ها، سواحل گِلی، مناطق ساحلی و دریاچه‌های کم‌عمق است. در فصول مختلف، از مناطق تولیدمثل در شمال اوراسیا و آمریکای شمالی به مناطق گرمتر برای زمستان‌گذرانی مهاجرت می‌کنند

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل بی‌مهرگان کوچک، حشرات، کرم‌ها و گاهی اوقات دانه‌ها و گیاهان آبزی است

مهاجرت: گیلان‌شاه ابروسفید یک پرنده مهاجر است که مسافت‌های طولانی بین زیستگاه‌های تولیدمثل در شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در جنوب را طی می‌کند

وضعیت حفاظت: Numenius phaeopus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، برخی جمعیت‌ها ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشند

حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالاب‌هایی که این پرنده و سایر پرندگان مهاجر در آن‌ها زندگی می‌کنند، برای حفظ این گونه‌ها و تنوع زیستی مرتبط با آن‌ها اهمیت دارد

Oxyura leucocephala، شناخته شده به نام اردک سر سفید یا اردک غواص سر سفید، یک پرنده آبزی است که متعلق به خانواده اردک‌ها (Anatidae) است. این گونه به دلیل سر سفید منحصربه‌فرد و منقار آبی روشن در نرها در فصل تولیدمثل شناخته شده است و جزو پرندگان غواص ماهری است که بیشتر زمان خود را در آب‌ها به دنبال غذا گشتن می‌گذراند

ویژگی‌های Oxyura leucocephala :

ظاهر: نرهای این گونه دارای سر و گردن سفید با منقار آبی روشن و بدنی قهوه‌ای تیره هستند. ماده‌ها و نرها خارج از فصل تولیدمثل رنگ پرهای متفاوتی دارند که معمولاً قهوه‌ای مایل به خاکستری است

رفتار: اردک سر سفید برای شکار و غذاخوردن غواصی می‌کند و می‌تواند برای مدت زمان طولانی زیر آب بماند. آن‌ها بیشتر زمان خود را در آب می‌گذرانند و تنها برای تخم‌گذاری به ساحل می‌آیند

زیستگاه: این پرنده در تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شیرین و آب‌های کم‌عمق با پوشش گیاهی غنی در سراسر مناطق معتدل و گرمسیری اوراسیا و بخش‌هایی از شمال آفریقا یافت می‌شود

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل بی‌مهرگان آبزی، دانه‌ها و گیاهان آبزی است

وضعیت حفاظت: Oxyura leucocephala توسط IUCN به عنوان گونه‌ای "در معرض خطر" (EN) طبقه‌بندی شده است. کاهش زیستگاه‌ها، تخریب تالاب‌ها و فشار شکار از جمله عوامل اصلی تهدید کننده بقای این پرنده هستند.

تلاش های حفاظتی: برای حفاظت از اردک سر سفید، اقداماتی مانند حفاظت از زیستگاه‌های باقی‌مانده، بازسازی تالاب‌ها، محافظت از مناطق تولیدمثل و محدود کردن شکار این پرندگان انجام شده است. تلاش‌های بین‌المللی برای حفاظت و افزایش آگاهی در مورد وضعیت این گونه در حال انجام است

Pandion haliaetus، شناخته شده به نام عقاب ماهیگیر یا عقاب دم‌سفید، یک پرنده شکاری است که بیشتر زندگی خود را صرف شکار ماهی می‌کند و تقریباً در سراسر جهان، از مناطق نیمه‌گرمسیری تا قطبی، یافت می‌شود. این پرنده با منقار قوی و خمیده، دم سفید و بال‌های بزرگ و پهن که برای پرواز بر فراز آب‌ها طراحی شده‌اند، شناخته می‌شود.

ویژگی‌های عقاب ماهیگیر Pandion haliaetus :

ظاهر: دارای پرهای بالایی به رنگ قهوه‌ای تیره و پرهای زیرین به رنگ سفید است. سر و گردن آن‌ها نیز سفید است، با نوار سیاهی که از پشت چشمان عبور می‌کند. پاها و منقار زرد رنگ و قوی هستند، مناسب برای گرفتن ماهی‌ها

رفتار: عقاب ماهیگیر بیشتر وقت خود را در نزدیکی آب‌های شیرین و شور سپری می‌کند و از تکنیک‌های مختلفی برای شکار ماهی استفاده می‌کند، از جمله پرواز بلند بر فراز آب و غوطه‌وری ناگهانی برای گرفتن طعمه

زیستگاه: در طول سواحل، دریاچه‌ها، رودخانه‌ها، تالاب‌ها و مناطق آبی دیگری که منبع غنی از ماهی دارند، زندگی می‌کند

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی است، اگرچه گاهی از حیوانات آبزی دیگری مانند بی‌مهرگان، پرندگان کوچک و جوندگان نیز تغذیه می‌کنند

مهاجرت: برخی از جمعیت‌های عقاب ماهیگیر مهاجر هستند و فواصل طولانی را میان زیستگاه‌های تولیدمثل در شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در جنوب طی می‌کنند

وضعیت حفاظت: Pandion haliaetus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با وضعیت "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، در برخی مناطق، این گونه به دلیل تخریب زیستگاه، آلودگی آب‌ها و تهدیدات دیگر با چالش‌هایی روبرو است

حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و کاهش آلودگی آب‌ها برای حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده شکاری مهم و محافظت از تنوع زیستی دریایی و آبزی حیاتی است

Pelecanus crispus، شناخته شده به نام پلیکان خاکستری یا مرغ سقا، یکی از گونه‌های پلیکان است که بومی مناطق وسیعی از اروپای شرقی، آسیای غربی و آفریقا است. این پرنده آبزی بزرگ به خاطر منقار بلند و کیسه‌ای که زیر منقارش قرار دارد و برای صید ماهی مورد استفاده قرار می‌گیرد، شناخته شده است. پلیکان خاکستری یکی از بزرگ‌ترین پرندگان پروازی است و می‌تواند وزنی تا ۱۱ کیلوگرم داشته باشد

ویژگی‌های Pelecanus crispus:

ظاهر: پلیکان خاکستری دارای منقار بلند و پهنی است که در انتها کمی خمیده است. پرهای آن بیشتر به رنگ خاکستری روشن با لکه‌های سفید و بنفش است، و پاهای آن زرد رنگ است

اندازه: این پرنده از نظر اندازه بسیار بزرگ است، با طول بدنی حدود ۱۶۰ تا ۱۸۰ سانتی‌متر و دهانه بال‌هایی که می‌تواند تا ۳ متر هم برسد

رفتار: پلیکان‌های خاکستری اغلب در گروه‌ها شکار می‌کنند، آب‌ها را با منقار خود می‌پوشانند و ماهی‌ها را با استفاده از کیسه زیر منقار خود صید می‌کنند

زیستگاه: زیستگاه اصلی آن‌ها شامل دریاچه‌ها، تالاب‌ها، رودخانه‌ها و مناطق ساحلی است، جایی که آب کافی برای شکار و غذا یافت می‌شود

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی است، اما گاهی از بی‌مهرگان و حتی پرندگان کوچک نیز تغذیه می‌کنند

وضعیت حفاظت: Pelecanus crispus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای "در معرض خطر" (EN) طبقه‌بندی شده است. تخریب زیستگاه، آلودگی آب‌ها، شکار و تداخلات انسانی از جمله عوامل اصلی تهدید کننده بقای این پرنده هستند

تلاش های حفاظتی: برای حفاظت از پلیکان خاکستری، تلاش‌های متعددی شامل حفاظت از زیستگاه‌های باقی‌مانده، ایجاد مناطق حفاظت‌شده و اقداماتی برای کاهش آلودگی آب و محدود کردن شکار انجام شده است. حفاظت از این پرنده نیازمند همکاری‌های بین‌المللی و اجرای سیاست‌های حفاظتی مؤثر است

Phoenicopterus minor، شناخته شده به نام فلامینگوی کوچک یا فلامینگوی جوان، یک گونه از پرندگان آبزی است که بخشی از خانواده فلامینگوها (Phoenicopteridae) را تشکیل می‌دهد. این پرنده به خاطر رنگ صورتی روشن پرهایش، پاهای بلند و منقار منحصربه‌فرد خمیده‌اش که برای تغذیه در آب‌های کم‌عمق طراحی شده است، شناخته شده است. فلامینگوی کوچک از نزدیک‌ترین خویشاوندان فلامینگوی بزرگ (Phoenicopterus roseus) است و در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری سراسر جهان یافت می‌شود، به ویژه در آفریقا، جنوب غربی آسیا و شمال غرب هند.

ویژگی‌های Phoenicopterus minor:

ظاهر: دارای بدنی صورتی‌رنگ با پرهایی کمی تیره‌تر در پشت و بال‌ها است. منقار این پرنده برای صاف کردن و جداسازی غذا از آب و لای مناسب است و پاهای آن بسیار بلند است که برای راه رفتن در آب‌های کم‌عمق به آن کمک می‌کند.

رفتار: فلامینگوهای کوچک به صورت گروهی و در کلونی‌های بزرگ زندگی می‌کنند و برای تغذیه و تولیدمثل دور هم جمع می‌شوند. آن‌ها با سر و منقار خود را در آب فرو می‌برند و غذا را از آب و لای صاف می‌کنند.

زیستگاه: این پرنده در تالاب‌ها، دریاچه‌های آب شور و سایر مناطق آبی کم‌عمق که غنی از جلبک‌ها و بی‌مهرگان کوچک هستند، زندگی می‌کند.

تغذیه: فلامینگوی کوچک عمدتاً از جلبک‌ها، میکروارگانیسم‌ها، کرم‌ها و سایر بی‌مهرگان کوچک که در آب‌های کم‌عمق یافت می‌شود، تغذیه می‌کند

وضعیت حفاظت: Phoenicopterus minor در فهرست قرمز IUCN به عنوان یک گونه "در معرض خطر" (EN) طبقه‌بندی شده است. تخریب زیستگاه، آلودگی آب، خشکسالی و تغییرات زیست‌محیطی از جمله تهدیدهای اصلی برای بقای این پرنده هستند

تلاش های حفاظتی: تلاش‌های حفاظتی شامل حفاظت و بازسازی زیستگاه‌های تالابی، مدیریت منابع آب و اجرای برنامه‌های آگاهی‌رسانی برای حفظ فلامینگوهای کوچک و سایر گونه‌های وابسته به تالاب‌ها است. حمایت از مناطق حفاظت‌شده و پارک‌های ملی که زیستگاه‌های طبیعی این پرنده‌ها را در بر می‌گیرند نیز حیاتی است

Podiceps cristatus، شناخته شده به نام کشیم بزرگ یا کشیم معمولی، یکی از بزرگ‌ترین و شناخته‌شده‌ترین اعضای خانواده کشیم‌ها (Podicipedidae) است. این پرنده آبزی به خاطر توانایی‌های شنای عالی و تخصص در غواصی برای یافتن غذا مشهور است. کشیم بزرگ در بسیاری از مناطق جهان یافت می‌شود، از جمله در اروپا، آسیا، آفریقا و استرالیا. زیستگاه‌های آن شامل دریاچه‌ها، تالاب‌ها و سایر مناطق آبی داخلی با آب‌های آرام است.

ویژگی‌های کشیم بزرگ Podiceps cristatus :

ظاهر: کشیم بزرگ دارای بدنی باریک و پرهایی ابریشمی در فصل تولیدمثل است. سر آن‌ها با تاج و گوشواره‌های پردار زینتی متمایز می‌شود که در فصل جفت‌گیری نمایان‌تر است. پرهای آن‌ها در تابستان به رنگ خاکستری روشن و زمستان به رنگ سفید و خاکستری است.

رفتار: کشیم بزرگ به خاطر توانایی شنای عالی و غواصی برای شکار ماهی و بی‌مهرگان آبزی شناخته شده است. آن‌ها معمولاً لانه‌های شناوری را روی آب ایجاد می‌کنند.

زیستگاه: ترجیح می‌دهد در دریاچه‌های آب شیرین با پوشش گیاهی غنی زندگی کند، اما می‌توان آن‌ها را در تالاب‌ها و حتی در نزدیکی سواحل دریایی پیدا کرد.

تغذیه: کشیم بزرگ از ماهی‌ها، حشرات آبزی و بی‌مهرگان کوچک به عنوان منابع اصلی غذایی خود استفاده می‌کند

وضعیت حفاظت: Podiceps cristatus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، تخریب زیستگاه‌های آبی مانند تالاب‌ها و دریاچه‌ها می‌تواند بر جمعیت‌های محلی تأثیر منفی گذارد

تلاش های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و اقداماتی برای مدیریت پایدار منابع آبی برای حفظ جمعیت‌های کشیم بزرگ و سایر گونه‌های وابسته به آب حیاتی است

Recurvirostra avosetta، شناخته شده به نام نوک خنجری یا پای‌لخت بزرگ، یک گونه پرنده آبزی است که بخشی از خانواده Recurvirostridae را تشکیل می‌دهد. این پرنده با منقار منحصربه‌فرد خمیده به بالا و پرهای زیبا و متمایز سیاه و سفیدش شناخته شده است. نوک خنجری در مناطق معتدل و گرمسیری اوراسیا و بخش‌هایی از آفریقا یافت می‌شود و در تالاب‌ها، دریاچه‌های شور و مناطق ساحلی کم‌عمق زندگی می‌کند.

ویژگی‌های نوک خنجری Recurvirostra avosetta:

ظاهر: دارای پرهای سفید درخشان با نوارهای سیاه بر روی بال‌ها و پشت است. منقار طولانی و خمیده به بالا برای صید بی‌مهرگان از گِل و لای آب‌های کم‌عمق بسیار مناسب است. پاهای آن بلند و صورتی رنگ هستند

رفتار: این پرنده به صورت گروه‌های کوچک یا در کلونی‌های بزرگ برای تغذیه و تولیدمثل جمع می‌شود. نوک خنجری هنگام جستجوی غذا، منقار خود را در آب و لای می‌کشد و با حرکت‌های نوسانی به دنبال طعمه می‌گردد

زیستگاه: ترجیحاً در تالاب‌ها، دریاچه‌های شور و مناطق ساحلی کم‌عمق زندگی می‌کند، جایی که می‌تواند به راحتی به بی‌مهرگان دسترسی داشته باشد.

تغذیه: تغذیه اصلی آن شامل حشرات آبزی، کرم‌ها، سخت‌پوستان و گاهی ماهی‌های کوچک است

مهاجرت: برخی از جمعیت‌های نوک خنجری مهاجر هستند و برای تولیدمثل و زمستان‌گذرانی بین مناطق مختلف جابجا می‌شوند

وضعیت حفاظت: Recurvirostra avosetta در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی ممکن است تحت فشار باشد

تلاش های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تلاش‌ها برای بازسازی تالاب‌ها و مناطق ساحلی مهم برای حفظ جمعیت‌های سالم نوک خنجری و سایر گونه‌های وابسته است. تلاش‌ها برای جلوگیری از آلودگی آب‌ها و مدیریت پایدار منابع آبی نیز برای حفاظت از این پرنده ضروری است

Sterna bengalensis، شناخته شده به نام پرستوی دریایی کاکلی کوچک، یک گونه پرنده آبزی است که عضوی از خانواده پرستوی دریایی‌ها (Sternidae) می‌باشد. این پرنده‌ها به دلیل توانایی‌های پروازی ماهرانه و شیوه‌ی زندگی متکی بر آب شناخته شده‌اند، و همچنین به خاطر نقاب سیاه رنگی که روی سر آن‌ها قرار دارد و کاکل ظریفی که در پشت سر بزرگسالان دیده می‌شود. زیستگاه اصلی آن‌ها شامل مناطق ساحلی، دریاچه‌های آب شور، تالاب‌ها و رودخانه‌های دهانه‌ای در سراسر آسیا، از جمله سواحل هند، بنگلادش، سریلانکا و اندونزی، می‌باشد.

ویژگی‌های Sterna bengalensis:

ظاهر: پرستوی دریایی کاکلی کوچک دارای بال‌ها و بدنی به رنگ سفید با پشت و بال‌های خاکستری روشن است. نقاب سیاهی که از چشم‌ها تا پشت سر کشیده شده و کاکل نازکی در پشت سر بزرگسالان از ویژگی‌های ظاهری آن‌هاست.

رفتار: این پرنده‌ها به خاطر پروازهای مهارت‌آمیز و غواصی سریع برای گرفتن ماهی از سطح آب شناخته شده‌اند. آن‌ها اغلب در گروه‌ها زندگی می‌کنند و برای شکار و تغذیه همکاری می‌کنند.

زیستگاه: عمدتاً در مناطق ساحلی، دریاچه‌های آب شور، تالاب‌ها و رودخانه‌های دهانه‌ای در سراسر منطقه آسیایی یافت می‌شوند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی‌ها و بی‌مهرگان کوچک آبزی است که با غواصی از سطح آب صید می‌شوند

وضعیت حفاظت: اطلاعات کاملی در مورد وضعیت جمعیتی و حفاظتی Sterna bengalensis در دسترس نیست، اما تخریب زیستگاه، آلودگی آبی و فعالیت‌های انسانی می‌تواند بر جمعیت‌های این پرنده تأثیر منفی بگذارد. تلاش‌های حفاظتی برای حفظ زیستگاه‌های ساحلی و تالابی ضروری است تا از بقای این گونه و سایر پرندگان آبزی وابسته به این محیط‌ها حمایت شود.

تلاش های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و کاهش آلودگی آبی از اقدامات کلیدی برای حفظ پرستوی دریایی کاکلی کوچک و سایر پرندگان آبزی مرتبط است. حمایت از مناطق حفاظت‌شده و پارک‌های ملی که زیستگاه‌های این پرندگان را در بر می‌گیرند، نیز بخشی از تلاش‌های حفاظتی است

Sterna repressa، شناخته شده به نام پرستوی دریایی پشت تیره، یک گونه از پرندگان دریایی است که در خانواده پرستوی دریایی‌ها (Laridae) قرار می‌گیرد. این پرنده که شباهت زیادی به سایر اعضای جنس Sterna دارد، به خاطر پرهای پشتی تیره‌ترش در میان پرستوهای دریایی دیگر متمایز می‌شود. این گونه بیشتر در مناطق ساحلی خاورمیانه و برخی نقاط آفریقا یافت می‌شود و در زیستگاه‌های مشابه با سایر پرستوهای دریایی زندگی می‌کند که شامل سواحل، جزایر کوچک، تالاب‌ها و دریاچه‌های نزدیک ساحل است.

ویژگی‌های پرستوی دریایی پشت تیره Sterna repressa :

ظاهر: پرستوی دریایی پشت تیره دارای پرهای سفید در قسمت زیرین و پرهای تیره‌تر در قسمت بالایی بدن است. منقار و پاهای آن‌ها نیز معمولاً به رنگ قرمز یا نارنجی روشن است

رفتار: مانند سایر پرستوهای دریایی، این پرنده در گروه‌های بزرگ زندگی می‌کند، به ویژه در فصل تولیدمثل. آن‌ها برای شکار ماهی و سایر آبزیان کوچک به غواصی می‌پردازند

زیستگاه: ترجیح می‌دهند در مناطق ساحلی، تالاب‌ها و دریاچه‌های نزدیک ساحل که غنی از ماهی هستند، زندگی کنند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل ماهی‌ها و بی‌مهرگان کوچک آبزی است که با غواصی از سطح آب شکار می‌شوند

وضعیت حفاظت: اطلاعات دقیقی در دسترس نیست، اما مانند بسیاری از پرندگان دریایی، Sterna repressa ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه، آلودگی و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشد. حفاظت از زیستگاه‌های ساحلی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم این پرنده و سایر گونه‌های وابسته حیاتی است

تلاش های حفاظتی: تلاش‌های حفاظتی شامل حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی، مدیریت پایدار مناطق ساحلی و تالاب‌ها برای کاهش تأثیرات منفی فعالیت‌های انسانی و آلودگی آب است. حمایت از مناطق حفاظت‌شده و پارک‌های ملی که زیستگاه‌های این پرنده را در بر می‌گیرند، نیز اهمیت دارد

Vanellus spinosus، شناخته شده به نام سلیم سینه‌سیاه یا دیدمک خاردار، یک گونه از پرندگان آبزی است که عضو خانواده سنانوایان (Charadriidae) می‌باشد. این پرنده عمدتاً در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری افریقا، خاورمیانه و بخش‌هایی از جنوب غربی آسیا یافت می‌شود. سلیم سینه‌سیاه به خاطر ظاهر متمایز، به ویژه به خاطر پرهای سینه‌ای تیره و خارهای کوچک در بال‌ها شناخته شده است.

ویژگی‌های سلیم سینه‌سیاه Vanellus spinosus:

ظاهر: دارای بدنی با پرهای عمدتاً خاکستری و سفید است، با نشانه‌های سیاه بر روی سینه و خط طولانی سیاه رنگ از چشم تا پشت گردن. خارهای کوچکی بر روی بال‌ها نیز وجود دارد که در هنگام تهدید یا نزاع به نمایش گذاشته می‌شود.

رفتار: این پرنده معمولاً در مناطق باز مانند مزارع، تالاب‌ها و دریاچه‌های کم‌عمق زندگی می‌کند. سلیم سینه‌سیاه برای دفاع از قلمرو و جفت خود صداهای بلندی تولید می‌کند و می‌تواند تهاجمی شود.

زیستگاه: ترجیح می‌دهد در مناطق آبی کم‌عمق، تالاب‌ها، مزارع و سایر مناطق باز زندگی کند که دسترسی آسان به آب و غذا دارند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن شامل حشرات، کرم‌ها، بی‌مهرگان کوچک و گاهی دانه‌های گیاهی است.

وضعیت حفاظت: Vanellus spinosus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و فعالیت‌های کشاورزی ممکن است از نظر جمعیتی تحت فشار باشد

تلاش‌های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و مدیریت پایدار مناطق تالابی و آبی برای حفظ جمعیت‌های سلیم سینه‌سیاه و سایر پرندگان آبزی وابسته به این محیط‌ها اهمیت دارد. اقداماتی مانند جلوگیری از تبدیل تالاب‌ها به اراضی کشاورزی و محدود کردن استفاده از سموم دفع آفات می‌تواند به حفظ این پرنده کمک کند

Tadorna tadorna، که به نام تنجه یا اردک تنجه شناخته می‌شود، یک گونه پرنده آبزی از خانواده اردک‌ها (Anatidae) است. این پرنده با ظاهر متمایز و رنگ‌آمیزی چشم‌گیر خود، در بسیاری از مناطق اروپا، شمال آفریقا و غرب آسیا یافت می‌شود. تنجه‌ها در زیستگاه‌های ساحلی مانند تالاب‌های شور، دریاچه‌های آب شور، رودخانه‌های دهانه‌ای و مناطق ساحلی زندگی می‌کنند و برای تغذیه و تولیدمثل به مناطق آبی واضح و با پوشش گیاهی غنی وابسته هستند.

ویژگی‌های تنجه Tadorna tadorna:

ظاهر: تنجه دارای پرهای سیاه و سفید با نوارهای واضح و قسمت‌هایی از رنگ قرمز و خاکستری روی بدن است. نرها و ماده‌ها ظاهر مشابهی دارند، اما نرها معمولاً رنگ‌آمیزی برجسته‌تری دارند

رفتار: این پرنده اغلب در گروه‌های کوچک یافت می‌شود و می‌تواند در هنگام پرواز صداهای بلند و خاصی از خود تولید کند. تنجه‌ها برای تخم‌گذاری اغلب لانه‌های خود را در نزدیکی آب و در حفره‌های زمین یا صخره‌ها ایجاد می‌کنند

زیستگاه: ترجیح می‌دهند در مناطق ساحلی شور، تالاب‌های شور، دریاچه‌های آب شور و رودخانه‌های دهانه‌ای زندگی کنند

تغذیه: تغذیه اصلی آنها شامل بی‌مهرگان کوچک، حشرات آبزی، دانه‌ها و گیاهان آبزی است

وضعیت حفاظت: Tadorna tadorna در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی می‌تواند تحت فشار باشد

تلاش‌های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های ساحلی و تالابی که برای تغذیه و تولیدمثل این پرنده‌ها ضروری است، از اهمیت بالایی برخوردار است. اقداماتی مانند مدیریت پایدار مناطق آبی، محافظت از تالاب‌ها و مناطق ساحلی و جلوگیری از آلودگی آب می‌تواند به حفظ جمعیت‌های سالم تنجه‌ها و سایر گونه‌های وابسته کمک کند.

Tringa glareola، شناخته شده به نام آبچیلک خال‌دار، یکی از اعضای خانواده سنانوایان (Scolopacidae) است که در بسیاری از نقاط جهان، به ویژه در اروپا، آسیا و آفریقا یافت می‌شود. این پرنده مهاجر که عمدتاً در حین مهاجرت و در فصل‌های زمستان‌گذرانی دیده می‌شود، در محیط‌های مختلفی مانند تالاب‌ها، باتلاق‌ها، سواحل گلی و مناطق ساحلی زندگی می‌کند

ویژگی‌های آبچیلک خال‌دار Tringa glareola:

ظاهر: آبچیلک خال‌دار دارای پرهای قهوه‌ای روشن در بخش بالایی بدن و پرهای روشن‌تر با خال‌های تیره در بخش زیرین است. منقار و پاهای آن نسبتاً بلند هستند که مناسب برای جستجوی غذا در آب‌های کم‌عمق و گل‌آلود است

رفتار: این پرنده بیشتر به تنهایی یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود و برای شکار بی‌مهرگان و حشرات آبزی به غواصی و جستجو در گِل و لای می‌پردازد.

زیستگاه: آبچیلک خال‌دار در تالاب‌ها، باتلاق‌ها، سواحل گلی و مناطق ساحلی زندگی می‌کند و ترجیح می‌دهد در محیط‌های آبی کم‌عمق به دنبال غذا بگردد.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل انواع بی‌مهرگان آبزی و حشرات است که از درون گِل و لای یا سطح آب جمع‌آوری می‌کنند.

مهاجرت: آبچیلک خال‌دار یک پرنده مهاجر است که مسافت‌های طولانی را بین زیستگاه‌های تولیدمثل در شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در جنوب طی می‌کند

وضعیت حفاظت: Tringa glareola در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما مانند بسیاری از پرندگان مهاجر، به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی ممکن است تحت فشار باشد.

تلاش‌های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم آبچیلک خال‌دار و سایر گونه‌های وابسته ضروری است. اقدامات مدیریتی برای کاهش تخریب زیستگاه و حفظ مناطق تالابی از اهمیت بالایی برخوردارند.

Tringa ochropus، شناخته شده به نام آبچلیک تک‌زی، یک گونه پرنده آبزی از خانواده سنانوایان (Scolopacidae) است. این پرنده کوچک و زیبا در سراسر اروپا، آسیا و بخش‌هایی از آفریقا یافت می‌شود و به دلیل رفتارهای شکار منحصربه‌فرد و صدای خاص خود شناخته شده است.

ویژگی‌های آبچلیک تک‌زی Tringa ochropus:

ظاهر: آبچلیک تک‌زی دارای پرهای بالایی قهوه‌ای زیتونی و پرهای زیرین سفید با نشانه‌های تیره در سینه است. منقار و پاهای آن نسبتاً بلند هستند، که منقار آن کمی خمیده به پایین است.

رفتار: این پرنده بیشتر در تنهایی یا در گروه‌های کوچک در نزدیکی آب‌های شیرین مانند رودخانه‌ها، تالاب‌ها و دریاچه‌ها زندگی می‌کند. آبچلیک تک‌زی برای شکار به غواصی در آب‌های کم‌عمق می‌پردازد.

زیستگاه: ترجیح می‌دهد در محیط‌های آبی شیرین با پوشش گیاهی غنی و نیز در نزدیکی رودخانه‌ها و دریاچه‌ها زندگی کند.

تغذیه: تغذیه اصلی آن شامل بی‌مهرگان کوچک آبزی، حشرات و گاهی اوقات دانه‌ها و جوانه‌های گیاهی است.

مهاجرت: آبچلیک تک‌زی یک پرنده مهاجر است که فواصل طولانی را بین مناطق تولیدمثل در شمال و مناطق زمستان‌گذرانی در جنوب طی می‌کند.

وضعیت حفاظت: Tringa ochropus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما ممکن است در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشد.

تلاش‌های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالابی برای حفظ جمعیت‌های سالم آبچلیک تک‌زی و سایر گونه‌های وابسته ضروری است. اقدامات مدیریتی برای کاهش تخریب زیستگاه و حفظ مناطق تالابی از اهمیت بالایی برخوردارند

Tringa totanus است، که به نام آبچلیک پاسرخ شناخته می‌شود. این پرنده آبزی متعلق به خانواده سنانوایان (Scolopacidae) است و در بسیاری از نقاط جهان، از جمله اروپا، آسیا و آفریقا یافت می‌شود. آبچلیک پاسرخ به دلیل پاهای قرمز روشن خود و توانایی شکار در آب‌های کم‌عمق شناخته شده است.

ویژگی‌های آبچلیک پاسرخ Tringa tetanus:

ظاهر: آبچلیک پاسرخ دارای پرهای بالایی قهوه‌ای با خطوط و لکه‌های تیره و پرهای زیرین سفید است. منقار نسبتاً بلند و مستقیم و پاهای بلند و قرمز روشن از ویژگی‌های بارز این پرنده است.

رفتار: این پرنده بیشتر در تالاب‌ها، سواحل گل‌آلود، دریاچه‌ها و رودخانه‌های کم‌عمق به دنبال غذا می‌گردد و معمولاً به تنهایی یا در گروه‌های کوچک دیده می‌شود.

زیستگاه: زیستگاه‌های ترجیحی آن شامل مناطق آبزی کم‌عمق با پوشش گیاهی مناسب برای پنهان شدن و شکار است.

تغذیه: تغذیه اصلی آن‌ها شامل بی‌مهرگان کوچک آبزی، حشرات و گاهی اوقات دانه‌ها و جوانه‌های گیاهی است.

مهاجرت: آبچلیک پاسرخ در برخی مناطق به شکل اقامتی و در برخی دیگر به شکل مهاجر دیده می‌شود. پرندگان مهاجر ممکن است فواصل طولانی را برای رسیدن به مناطق زمستان‌گذرانی یا تولیدمثل طی کنند

وضعیت حفاظت: Tringa totanus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است. با این حال، در برخی مناطق، این پرنده ممکن است به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشد.

تلاش‌های حفاظتی: حفظ زیستگاه‌های طبیعی و تالابی، مدیریت منابع آبی و کاهش آلودگی آب از اقدامات کلیدی برای حفاظت از آبچلیک پاسرخ و سایر پرندگان آبزی وابسته به این محیط‌ها است.

Vanellus indicus، شناخته شده به نام دیدمک یا همچنین به نام دیدمک هندی، یک گونه از پرندگان آبزی متعلق به خانواده سنانوایان (Charadriidae) است. این پرنده عمدتاً در مناطق گرمسیری جنوب آسیا، از جمله در هند، سریلانکا، بنگلادش، پاکستان، نپال و بخش‌هایی از جنوب شرق آسیا یافت می‌شود. دیدمک‌ها به دلیل صدای بلند و ممتد خود که به طور گسترده در طول پرواز شنیده می‌شود و همچنین به خاطر ظاهر متمایزشان شناخته شده‌اند.

ویژگی‌های دیدمک Vanellus indicus:

ظاهر: دیدمک هندی دارای بال‌های بزرگ با لکه‌های سفید درخشان، بدنی براق با پرهای سیاه و سفید، یک تاج متمایز و منقار و پاهای قوی است. نوک منقار و پاها اغلب به رنگ زرد روشن است.

رفتار: این پرندگان به طور گروهی زندگی می‌کنند و می‌توانند به طور پر سر و صدا هنگام پرواز بال‌های خود را به صورت خاصی حرکت دهند که صدای ممتازی تولید می‌کند. آن‌ها معمولاً در مناطق باز و نزدیک به آب زندگی می‌کنند.

زیستگاه: زیستگاه آن‌ها شامل تالاب‌ها، مزارع، سواحل گلی و مناطق ساحلی در نزدیکی آب‌های شیرین و شور است.

تغذیه: آن‌ها بیشتر از حشرات، کرم‌ها، بی‌مهرگان کوچک و گاهی اوقات از دانه‌ها و نباتات کوچک تغذیه می‌کنند

وضعیت حفاظت: Vanellus indicus در فهرست قرمز IUCN به عنوان گونه‌ای با "کمترین نگرانی" (LC) طبقه‌بندی شده است، اما مانند بسیاری از پرندگان آبزی، ممکن است در برخی مناطق به دلیل تخریب زیستگاه و تغییرات زیست‌محیطی تحت فشار باشد.

تلاش‌های حفاظتی: حفاظت از زیستگاه‌های طبیعی و تالابی، مدیریت مناطق ساحلی و کاهش آلودگی آب از اقدامات کلیدی برای حفاظت از دیدمک و سایر پرندگان آبزی وابسته به این محیط‌ها است. حمایت از مناطق حفاظت‌شده و تالاب‌ها که زیستگاه‌های این پرنده را در بر می‌گیرند، نیز مهم است.