مخلوقات زهردار و سمی اعماق دریا

مخلوقات زهردار و سمی اعماق دریا

زمین دنیای پر رمز و رازی است. در این سیاره موجوداتی زندگی می‌کنند که در عین ظاهر زیبا و گاه عجیب خود، بسیار سمی و زهرآگین هستند، از جمله موجوات آبزی اعماق دریاها که در این گزارش تصویری با آنها آشنا می‌شوید

ماهی منجم: ماهی منجم (Stargazer Fish) با استفاده از باله‌های سینه‌ای خود به عنوان بیلچه، ماسه‌های کف دریا را حفر می‌کند. سپس در این گودال آرام می‌گیرد و تنها چشمان و دهانش را بیرون می‌گذارد تا بتواند طعمه‌های عبوری را شناسایی و شکار کند. این ماهی همچنین می‌تواند با استفاده از یک اندم تخصصی که در زیر چشمانش قرار دارد، یک شوک الکتریکی دفاعی به قدرت 50 ولت تولید کند.

مار دریایی نواری: سم مار دریایی نواری 10 برابر زهرآگین‌تر از سم مار زنگی است، اما خوشبختانه این مارها آنقدر نجیب و آرام هستند که آمار نیش زدن انسان‌ها توسط آنها بسیار نادر است. مار دریایی نواری در آب‌های گرم و کم‌عمق صخره‌های مرجانی و باتلاق‌های مانگرو زندگی می‌کند. از میان تمام مارهای آبی، تنها این مارها هستند که دوزیست بوده و می‌توانند تا 10 روز را در خشکی بگذرانند.

سفره‌ماهی دم کوتاه: زخمی شدن استیو ایروین (مستندساز معروف حیات‌وحش اهل استرالیا و ملقب به شکارچی تمساح) توسط یک سفره‌ماهی دم کوتاه باعث شد تا کل این گونه به ناحق لقب قاتل را به خود بگیرند. با وجود حادثه پیش آمده برای ایروین، مرگ انسان‌ها در اثر نیش سفره‌ماهی‌ها بسیار نادر است و در سال، تنها یکی دو مورد در سراسر دنیا اتفاق می‌افتد. این جانوران معمولا دم خنجرمانند خود را برای محافظت در برابر شکارچیانی مانند کوسه‌ها و یا نهنگ‌های قاتل استفاده می‌کنند. دم کوتاه‌ها بزرگ‌ترین گونه در خانواده سفره‌ماهی‌ها هستند. طول آنها ممکن است به 4.5 متر برسد، و وزنشان بالغ بر 340 کیلوگرم شود.

حلزون دریایی: حلزون‌های دریایی که با نام Nudibranch نیز شناخته می‌شوند، فاقد پوسته بوده و در مقابل شکارچیان بی‌دفاع هستند؛ حداقل این چیزی است که در ظاهر به نظر می‌رسد. اما در حقیقت این جانوران مجهز به زرادخانه‌ای سمی هستند که یا توسط خود جانور تولید می‌شود، و یا از طریق خوردن گوشت اسفنج‌ها و شقایق‌های دریایی سمی به دست می‌آید. اغلب حلزون‌های دریایی دارای رنگ‌های درخشانی هستند که آنها را در مقایسه با مرجان‌ها و یا کف اقیانوس متمایز می‌کند؛ و البته پیام روشنی نیز برای شکارچیان در خود دارد: من خوشمزه نیستم.

شیرماهی: شیرماهی‌ها (Lionfish) که در فارسی خروس ماهی نیز نامیده می‌شوند، ظاهری بسیار رنگارنگ و جذاب دارند. اما زرادخانه آنها که همان باله‌های پشتی سوزن‌مانندشان است، در واقع هشداری برای دور نگهداشتن دیگر موجودات است. انسان‌های کنجکاوی که قصد نزدیک شدن به این ماهیان را دارند، با نیشی دردناک و به طور بالقوه سمی از سوی این خارها روبه‌رو می‌شوند. شیرماهی‌های ابتدا در آبهای بخش اندونزیایی اقیانوس آرام شناسایی شدند، اما اخیرا به سایر آب‌های گرم همانند دریای کارائیب نیز گسترش یافته‌اند؛ مکان‌هایی که در آنجا به عنوان یک گونه مهاجم باعث به وجود آمدن نگرانی‌های بوم‌شناختی شده‌اند.

ماهی بادکنکی: این توپ به ظاهر بی‌آزار در واقع یک ماهی بادکنکی است که در آب‌های ساحل کارناتاکا هند به گل نشسته است. این ماهی که با نام ماهی پفکی نیز شناخته می‌شود، سعی می‌کند تا با قورت دادن مقادیر زیاد آب (و یا هوا) و باد کردن خود تا چند برابر اندزاه معمولی، مانع از خورده شدن خود توسط شکارچیان شود. شکارچیانی که به این هشدار توجه می‌کنند خوش‌شانس هستند، زیرا آنهایی که این کار را انجام نمی‌دهند ممکن است زنده نمانند تا بتوانند اشتباهشان را تکرار کنند.
ماهی بادکنکی در بدن خود ماده‌ای به نام تترودوکسین دارد، که برای اغلب ماهیان و همچنین انسان مرگبار است. با این وجود، برخی از ژاپنی‌ها ماهی بادکنکی را خوراک لذیذی می‌دانند؛ اگرچه یک ماهی می‌تواند سم کافی برای کشتن 30 انسان را در خود داشته باشد.

عقرب ماهی: اعضای خانواده بزرگ عقرب ماهی‌ها در کف دریا زندگی می‌کنند، جایی‌که می‌توانند با محیط اطرافشان در هم آمیزند و در کمین شکار خود بنشینند. این شکارچیان صبور در طول میلیون‌ها سال به چنان استتار موثری دست یافته‌اند که باعث شده است بسیاری از قربانیان آنها هرگز متوجه نشوند چه چیزی آنها را شکار کرده است. عقرب ماهی‌ها همچنین به خارهایی سمی مجهز هستند که می‌تواند برای هر حیوانی که تلاش کند تا این شکارچیان را شکار کند، نیشی خطرناک به دنبال داشته باشد.

مرجان آتشین کارائیب: هر غواصی که به مرجان آتشین دست زده باشد می‌داند که لقب آتشین از کجا می‌آید: خارهای ریزی که احساس سوزش دردناکی ایجاد می‌کنند. با این وجود، اعطای نام مرجان به این جانوران اندکی گمراه کننده است. این جانوران بیشتر به ژله‌های دریایی و سایر شقایق‌های نیش‌دار شباهت دارند. مرجان آتشین می‌تواند به سرعت در آبسنگ‌های آب‌های گرم تکثیر شود، در حالی‌که با استفاده از پولیپ‌های نیش‌دار خود سایر جانداران را متقاعد می‌کند که روی آن رشد نکنند.

اختاپوس حلقه آبی: اختاپوس حلقه آبی تنها نصف یک دوتایی مرگبار است: این جاندار از همزیستی مسالمت‌آمیز کلونی‌های باکتری بهره می‌برد که روی غدد بزاقی آن زندگی می‌کنند. این باکتری‌های سم عصب‌گرا (نوروتوکسین) قدرتمندی تولید می‌کنند که اگرچه ظاهرا تاثیر مضری برای اختاپوس ندارد، اما تنها ظرف چند دقیقه می‌تواند انسان را از پای در آورد. این بزاق زهرآگین همچنین در هضم خرچنگ‌ها و نرم‌تنان به اختاپوس کمک می‌کند.

ستاره دریایی تاج خاری: ستاره دریایی تاج خاری نام پر طمطراقی دارد. این بی‌مهره می‌توانند همانند بلایی خانمان‌سوز در سراسر آبسنگ‌های مرجانی گسترده شود. ستاره دریایی ماده با موی‌های سمی خود می‌تواند سالیانه تا 100 میلیون تخم بگذارد. این خارپوست با گستراندن معده خود بر روی مرجان‌های زنده از آنها تغذیه می‌کند. در دوران شیوع، این ستاره‌های دریایی می‌توانند تمام آبسنگ‌های اقیانوس آرام و هند را در هم شکنند.

سنگ‌ماهی آبسنگی: سنگ‌ماهی آبسنگی (Reef Stonefish) یک استاد استتار است که اغلب با یک صخره رنگارنگ یا یک قطعه مرجان اشتباه گرفته می‌شود؛ توانایی که به این ماهی کمک می‌کند تا به کمین ماهیان و سخت‌پوستان عبوری بنشیند. زمانی‌که با خطر مواجه می‌شود، سنگ‌ماهی به طرف پایین خم می‌شود و باله‌های پشتی خود را که سرشار از یکی از زهرآگین‌ترین سمومی است که در یک ماهی یافت می‌شود، به اهتزاز در می‌آورد. زهر این ماهی می‌تواند برای انسان کشنده باشد.

گربه‌ماهی راه‌راه: گربه‌ماهی راه‌راه تنها گربه‌ماهی جهان است که در آبسنگ‌های مرجانی یافت می‌شود، اگرچه این ماهی در دهانه رودخانه‌ها، آبگیرهای کشندی، و آبهای آزاد ساحلی بخش اندونزیایی اقیانوس آرام نیز یافت می‌شود. هر گربه‌ماهی راه‌راه در باله‌های پشتی و سینه‌ای خود به خارهای سمی مسلح است که می‌تواند نیشی بسیار دردناک به همراه داشته باشد، اگرچه این نیش به ندرت برای انسان کشنده است