مشكلات آبزي‌پروري از زبان توليد‌كنندگان

از شنـيـدن نـام تــوليــد جانـمـان بـه لــرزه مي‌افـتــد اگر دستــمان را نمـي‌گيــريد، پايــمان را رهــا كنيــد

وقتي اسم توليد مي‌آيد، جانمان به لرزه مي‌افتد. با وجود انباشت سرمايه‌مان از سود خبري نيست. اگر مزارعمان را بفروشيم و پولش را در بانك بگذاريم، چند برابر درآمد شغلي‌مان سود بانكي مي‌گيريم چراكه مسوولان وزارت كشاورزي اعتقادي به آبزي‌پروري ندارند و به جاي اين‌كه دستمان را بگيرند سنگ جلوي پايمان مي‌اندازند... اگر آبزي‌پروري را به اندازه‌ي قارچ هم ببينند، مشكلاتمان حل مي‌شود

از توليد پشيمانم چون دلالان و واسطه‌ها موفق‌تر از توليدكنندگان هستند. در دهه 70 سازمان شيلات با تبليغات پي درپي از درآمد ماهانه هشت ميليون توماني پرورش ميگو وعده مي‌داد اما مزارع پرورشي جاي خود را به زندان و رانندگي با تاكسي داده است

خبرنگار كشاورزي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين بخشي از درد دل‌هاي آبزي‌پروران كشورمان است. كشوري با دو هزار و700 كيلومتر نوار ساحلي و استعداد‌هاي بالقوه، داراي آب‌شور و شيرين، اقليم سرد و گرم، مزارع پرورشي انواع ماهي و ميگو و ... كه سالانه سه ميليون تن ظرفيت آبزي‌پروري و صيد را دارد اما فقط از 20 درصد اين ظرفيت استفاده مي‏شود و صيادان و آبزي‌پروران با مشكلات عديده مواجه هستند

حسن آقازاده - يكي از پرورش‌دهندگان ماهي دراين باره اظهار مي‌كند: علي‌رغم اين‌كه بدون هيچ‌گونه سرمايه‌گذاري دولتي، اين بخش يكي از مهم‌ترين پروتئين‌هاي مصرفي كشور را توليد مي‌كند، صادرات و ارز‌آوري بالايي دارد، ماهي‌هاي پرورشي ايران را با نام و برند ايراني و كيفيت مرغوب به بازار‌هاي جهاني عرضه مي‌كنند به دليل بروز مشكلات توليدي اين مزيت از توليد‌كنندگان گرفته شده است

وي مي‌گويد: با وجود اجراي اصل 44 قانون اساسي، 10 سال است كه نهاده‌هاي توليد اين بخش فقط بايد از سوي وزارت كشاورزي تامين شود و واردات و حمل و نقل آن ممنوع است، چراكه نهاده‌هاي توليد جزو كالاهاي تعزيراتي محسوب مي‌شوند و مجوز واردات و حمل و نقل آن تنها به وزارت كشاورزي داده شده است و نمي‌گذارند توليد‌كنندگان از بازار آزاد نهاده‌هاي خود را تهيه كنند؛ اگر دستمان را نمي‌گيرند پايمان را رها كنند تا تكليف توليد را بدانيم

اگر آبـزي‌پروري را به اندازه‌ي قـارچ هم ببينند، مشكلاتـمان حل مي‌شود

يكي ديگر از پرورش‌دهندگان ماهي در استان خوزستان نيز درباره مشكلات توليد به خبرنگار ايسنا، گفت: مزيت‌هاي توليد به دليل بي‌مهري و بي‌توجهي مسوولان در حال از بين‌رفتن است؛ مسوولاني كه اعتقادي به آبزي‌پروري ندارند و قدر آن را نمي‌دانند كه از نوارهاي ساحلي و مرزي و در زمين‌هاي غيرقابل كشت پروتئين‌ توليد مي‌كنند و در شهرهاي فقير اشتغالزايي دارند اما قدر اين توليد و سرمايه‌گذاري‌ها را نمي‌دانند و با سياست‌هاي نادرست، سهل‌انگاري و بروكراسي‌هاي اداري به توليد ضربه مي‌زنند و توليد‌كنندگان را از توليد سرد و بي‌انگيزه مي‌كننداين توليد‌كننده‌ي ماهي گرمابي با گلايه از تعويض مرتب مديريت شيلات، تصريح كرد: اگر آبزي‌پروري را به اندازه‌ي قارچ در نظر گيرند، مشكلاتمان حل مي‌شود

از شنـيـدن نــام تــوليــد جانــمـان بـه لــرزه مي‌افـتــد

وي تصريح كرد: متاسفانه شرايط توليد به قدري سخت شده كه وقتي اسم توليد را مي‌شنويم، جانمان به لرزه مي‌افتد، چرا كه هميشه سرمايه‌هايمان از دست رفته است و سود توليدات علاوه بر زحمات فراوان نصف سود بانكي هم نيست. لذا با اين شرايط نه تنها افراد جديد وارد توليد نمي‌شوند، بلكه كساني هم كه سرمايه‌گذاري كرده و در توليد هستند، مي‌خواهند توليد و پرورش را رها كنند

پـرورش‌دهنـدگاني كه زنــدان، دسـتـرنـج تولـيــدشان شده است

از سوي ديگر صنعت پرورش ميگو هم شرايطي به مراتب بدتر از پرورش ماهي داشته و سالهاست كه مشكلات گوناگون پرورش‌دهندگان اين صنعت را نه تنها از پاي درآورده بلكه راهي زندان هم كرده است

در شرايطي كه در عرصه آب‌هاي جنوبي کشور 200 هزار هکتار اراضي پرورش ميگو وجود داشته و ظرفيت توليد سالانه يک ميليون تن را دارد و اقتصادي‌ترين محصول كشاورزي محسوب مي‌شود، اقتصاد و معيشت توليدكنندگان را هم نمي‌گذراند و آنها را با انباشتي از بدهي راهي شغل‌هاي ديگري براي امرار معاش كرده است

وقتي پـرورش ميـگو جــاي خـود را به مسـافـركشـي مـي‌دهد

دراين باره يكي از پرورش‌دهندگان ميگو استان سيستان و بلوچستان كه مزرعه 20 هكتاري خود را با استخرهاي آماده به كشت رها كرده و براي امرارمعاش مجبور به كار با تاكسي شده است، به خبرنگار ايسنا مي‌گويد: به دليل عدم تحقق وعده‌هاي مسوولان، اجرايي نشدن مصوبات دولت و تغيير پياپي مديران سازمان شيلات ايران و بي‌توجي وزارت كشاورزي به پرورش ميگو، عاقبت توليدكنندگان را بيكاري، از دست رفتن سرمايه و مشكلات معيشتي و حتي زندان رقم زده است

وي اظهار كرد: بسياري از پرورش‌دهندگان ميگو تمام هزينه و سرمايه زندگي و حتي خانه‌هاي خود را فروخته و صرف توليد كرده‌اند اما به‌دليل خسارات بسياري كه از جهت بيماري و طوفان گونو به آنها وارد شد بسياري از آنها نه تنها تمام سرمايه خود را از دست داده‌اند بلكه مبالغ بسيار بالايي نيز به بانك‌ها مغروض شدند و در شرايط بحراني هستند

وعــده درآمــد مـاهـانـه 8 ميـليـون تـومـان چــه شــد؟

توليدكننده ديگري نيز در اين زمينه مي‌گويد: در دهه 70 سازمان شيلات با تبليغات پي درپي از درآمد ماهانه هشت ميليون توماني پرورش ميگو وعده مي‌داد اما چند سال است كه توليدكنندگان نه تنها همه دارايي خود را در اين صنعت از دست داده‌اند بلكه ميليون‌ها تومان هم به بانك‌ها بدهكار شده و در تامين معيشت زندگي خود با مشكل مواجه هستند

وي با ابراز پشيماني از ورود به بخش توليد، تصريح كرد: متاسفانه تجربه ثابت كرده دلالان و واسطه‌ها موفق‌تر از توليدكنندگان هستند

امـيــد بـه تـحـول بـا اجـراي بسـتـه حـمـايـتـي

اين درحالي است كه پرورش ميگو در نقطه صفرمرزي كشور ضمن ايجاد اشتغال، امنيت و افزايش سطح فرهنگ مردم منطقه را نيز به دنبال خواهد داشت و مبارزه با فقر و جلوگيري از قاچاق از ديگر فوايد اين كار توليدي است؛ به طوري كه هر مزرعه براي 10 تا 15 نفر با به‌طور مستقيم و غير مستقيم اشتغال ايجاد مي‌كند اما دست تقدير شرايط را به گونه‌اي ديگر رقم زد و پرورش‌دهندگان را از سال 86 چشم‌انتظار اجراي مصوبات گوناگون نگه داشته است

اكنون هم تنها راه نجات زنده شدن اين صنعت را بسته‌ي حمايتي مي‌دانند و دلخوش به آخرين وعده‌ها از سوي معاون اول رييس جمهوري و وزير جهاد كشاورزي مبني كه تامين اعتبار اين بسته در بودجه 90 هستند؛ شايد تحولي رخ دهد